|
بررسی سازوکارهای پیراشهرنشینی از منظر تحولات جمعیتی
مورد پژوهی: بخش مرکزی شهرستان اسلامشهر
|
| محمدکاظم شمس پویا*، جمیله توکلی کیا، مظفر صرافی |
| دانشگاه شهید بهشتی |
|
|
چکیده: (205 مشاهده) |
تحرکات و جابجایی‌های جمعیتی در منطقه کلانشهری و گسترش شهرها به سوی نواحی پیراشهری و فرافکنی جمعیت مهاجر و گروه‌های کم‌درآمد به این نقاط، و شدت‌گرفتن روند پیراشهرنشینی، لزوم توجه به مطالعات جمعیتی و ویژگی‌های جمعیت‌شناختی نقاط پیراشهری را آشکار می‌سازد. بنابراین، در این پژوهش تلاش شده است با مدد گرفتن از روش توصیفی – تحلیلی، سازوکارهای پیراشهرنشینی از منظر تحولات جمعیتی در بخش مرکزی شهرستان اسلامشهر مورد تحلیل قرار گیرد. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که در طی دوره‌های 1395-1385 بالاترین میزان مهاجرت به اسلامشهر، از سایر شهرستان‌های استان صورت گرفته است. گزینه‌های پیروی از خانوار، جستجوی کار و دستیابی به مسکن مناسب‌تر از مهمترین دلایل مهاجرت به اسلامشهر به شمار می‌آید. در مجموع، روند جمعیت‌پذیری و جمعیت‌گریزی اسلامشهر با عواملی همچون انتخاب تهران به عنوان قطب فعالیت‌های صنعتی و خدماتی، سیاست‌ها و طرح‌های بالادستی و روند حکمروایی زمین، نقایص برنامه‌ریزی‌های مسکن در چشم‌پوشی از گروه‌های کم‌درآمد، اعمال ضوابط طرح‌های جامع و تفصیلی در برخی دوره‌ها و هزینه‌های زمین و مسکن در ارتباط است. با توجه به هزینه‌های بالاتر زمین و مسکن در مرکز شهر و نقاط شهری همان روند فرافکنی جمعیت از کلانشهر تهران به سوی نواحی پیراشهری، از اسلامشهر به سوی سکونتگاه‌های پیرامونی نیز تکرار می‌‌‌شود. به عبارت دیگر مهاجران که توانایی تأمین زمین و مسکن در مرکز شهر و نقاط شهری را ندارند، به سوی هاله‌‌‌های پیرامونی سوق داده می‌شوند. وجود همگونی بالای قومی در برخی نقاط نیز به جذب مهاجران و سازگاری آن‌ها با محیط جدید یاری می‌رساند.
|
|
| واژه‌های کلیدی: نواحی پیراشهری، پیراشهرنشینی، تغییرات جمعیتی، تهران، اسلامشهر |
|
|
متن کامل [PDF 840 kb]
(28 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1401/9/19 | پذیرش: 1401/9/10 | انتشار: 1401/9/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
